Każdy ma czasami chwile zwątpienia, tak zwany dół, kanion, whatever. 

Ciągle prowadzimy walkę, którą przegrywamy lub wygrywamy. Ona jest częścią naszego życia.

Może być spowodowana krytyką ze strony nauczyciela, obelgi rzuconej przed koleżankę z klasy, czy pouczeniem przez rodzica, Skutki są różne, niestety najbardziej widoczne, u nas. Nastolatków.

Nigdy nie będziemy idealni i nie zostaliśmy do tego stworzeni. 

Hejterzy, osoby które będą próbowały nas zgasić, stłumić nasz potencjał, zawsze były i będą, ale trzeba sobie z nimi radzić.

To głupie, kiedy nie wiem co powiedzieć. Wami i sobie. Niby dlaczego nie mogę się skupić? Dlaczego kolejny raz nerwowo żuję gumę, de facto to już 3 paczka tych samych, zielone, miętowe. Dlaczego bezsensownie stukam w klawiaturę, patrząc na swoje żyły na rękach, i zastanawiając się, czy wyrobię się do 1 czy jednak jeszcze trochę posiedzę?

Dlaczego wertując kartki podręcznika do biologii, naiwnie wierzę w to, że uda mi się coś zapamiętać? Dlaczego nie biorę się za walizkę, jeszcze pustą, która powinna już stać spakowana?

Tak, jest wiele pytań, i możemy chcieć na nie odpowiadać, albo zostawić je bez komentarza.

Bo to wszystko straciło dla mnie sens.